Περιμένουμε, απαιτούμε από το παιδί ώριμη συμπεριφορά, την στιγμή που του αρνιόμαστε κάθε προσπάθεια αυτοδιαχείρισης κ πειραματισμού. Να μάθει να βάζει τα ρούχα του, να κοιμάται μόνο του, να τρώει μόνο του, να μαζεύει τα παιχνίδια του κ.α. Ενώ ταυτόχρονα του αρνιόμαστε κάθε επιθυμία για επιλογή στο τι θα φορέσει, τι και πόσο θα φάει, αν θα τρέξει, πόσο θα τρέξει, αν θα χτυπήσει κλπ. Αρνούμαστε στο παιδί να δοκιμάσει και να αποτύχει, να ρισκάρει και να πέσει, και γενικά το «προστατεύουμε» από τυχόν αποτυχία, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει πολύτιμο βίωμα πάνω στο οποίο θα χτίσει νέα βιώματα. Λογοκρίνουμε την εμπειρία του.
Δυστυχώς, τα σημερινά παιδιά ζουν περιορισμένα τις περισσότερες ώρες της ημέρας τους σε έναν κλειστό χώρο, ο οποίος περιορίζεται ακόμη περισσότερο από την χρήση που έχουν ορίσει οι γονείς. Τελικά, μένει ένα μικρό περιβάλλον του σπιτιού, με περιορισμένο αριθμό ερεθισμάτων για αυτά. Αυτό το περιορισμένο περιβάλλον είναι το κύριο περιβάλλον μάθησης του παιδιού, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Ο ρόλος του γονέα έτσι καθίσταται πολύ σημαντικός.
ολόκληρο το άρθρο εδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου